Behoeften als kind of jongere

Mijn ideaalbeeld is eigenlijk heel vanzelfsprekend (vind ik). 

Ik zie het vooral ideaal als een kind in een veilige, liefdevolle omgeving kan opgroeien met onvoorwaardelijke liefde.
Dan zijn we al meer dan halfweg naar een hoopvolle toekomst. Ik probeer het ideaalbeeld veel ruimer te zien en geen vooroordelen te hebben. 

Theorie

De basisbehoeften/noden van een kind/jongere:

• Bescherming tegen de vijand
• Nood aan basisbehoeften als er een tekort is ontstaat een gemis
• Enkele noden: basisveiligheid, verbondenheid met anderen, autonomie, zelfwaardering, zelfexpressie, realistische grenzen,...

 

Van dit ben ik wel zeker en in praktijk uit zich dit in een thuis zonder alcohol, agressie, misbruik, machtsmisbruik, enz,...  Sommige mensen onderschatten nog wat een grote invloed dat kan hebben op je kinderen. Dus bij deze hoop ik zo meer duidelijkheid te scheppen. 

Het opgroeien 

Het is moeilijk om op te groeien in een omgeving die onveilig aanvoelt & waar niets zeker is. Ik werd eerst opgevoed voor een lange tijd door een kinderoppas. Ze was dan gestopt met dat werk & zo 'verdween' ze uit  mijn leven. Dat is heel moeilijk om dat als kleine pagadder te kunnen begrijpen. Misschien wou ze het niet meer, voor ons zorgen, vond ze het niet meer leuk, was het te zwaar. Dan al had ik eigenlijk denkfouten, verkeerd interpretaties die je na een lange tijd begint te zien als de waarheid. Hoe erg is dat wel niet?

Nu nog steeds zit ik vast in dat patroon. Jezelf van alles de schuld geven & daarin vast blijven lopen. Het wordt een automatisme die gecreëerd is doorheen je kinderjaren. & nu moet ik dat te zien om te buigen naar groene gedachten, positiviteit, optimisme,…

Onterechte schuld

Was ik gewild of niet gewild? 

Mijn mama wou zelf eigenlijk geen 2de kind na haar eerste bevalling van mijn broer. Ze had zo’n moeilijke bevalling gehad, toch had haar iemand haar kunnen overhalen om toch aan 2de kindje te beginnen. 

Als ik nu terugkijk naar verschillende uitspraken of de twijfels dat ze had waar ze later met mij wel over babbelde.
Komen er bij mij toch vanzelf enkele rode gedachten als ik er nog maar aan denk.

Rode gedachten: 

• Was ik gewild?

• Ging ik er ook geweest zijn als er niemand mijn mama overhaalde? 

• Wouden ze mij echt? Of was er toch enige twijfel?

• Misschien zijn de dingen die ik allemaal heb meegemaakt een straf omdat ik er ben? 

• Het is mijn verdienste wat ik allemaal heb meegemaakt.

Hoe kunnen we van die zware gedachten groene gedachten maken?

• Ik ben er nu, dus het heeft niet echt een meerwaarde om een antwoord te willen op mijn vraag.  Uiteindelijk welk antwoord ik ook zou krijgen, niets zou ik voor de 100% geloven. 

• Probeer niet in het verleden naar dingen te graven waar je van weet dat er nooit een waterdicht antwoord op bestaat.

• Leef in het hier en nu, dat is al vermoeiend genoeg.

• Sommige kinderen die echt voor de volle 100% gewild waren, maken ook soms dingen mee die niet aanvaardbaar zijn, dus misschien mag je geen trauma's reflecteren op jezelf of jezelf daarvan de schuld geven, want eigenlijk ben jij het slachtoffer en hoef je geen onterechte verantwoordelijkheid op jou te nemen. Ookal zit je met een onterecht schuldgevoel die aanvoelt als terecht.

Even voor de duidelijkheid ik neem mijn mama niets in kwalijk, mijn problematiek uit zich hier vooral in het feit dat ik de schuld bij mezelf leg.

 

Ik probeer er mij bij neer te leggen en iedere dag dankbaar te zijn dat ik er nog steeds ben. Dat ik ondanks alles er nog sta.

Iedere dag probeer ik een licht zonnestraaltje te voelen en het positieve te zien &/of te voelen.

 

 TIPS and TRICKS:

Als je bij jezelf merkt dat er rode gedachten komen bij een situatie uit het verleden of als je de neiging hebt om de schuld bij jezelf te leggen. probeer de volgende dingen eens uit:

• Probeer eens de rode gedachten op te schrijven en om te buigen naar groene/ positieve gedachten (zie voorbeeld hierboven)
• Kijk hoe jij zou antwoorden moest een vriendin zeggen tegen jou dat het allemaal haar schuld is, terwijl ze er eigenlijk niets kan aan doen. Gun jezelf ook datzelfde antwoord. 

Ik wil jullie uitnodigen vanaf je voelt dat je leeft in negatieve/ rode gedachten en je die echt begint te geloven om die op te schrijven en je motiverende groene gedachten in het groot ernaast te schrijven. 

VEEL SUCCES

 

 

Mijn 'Kinderwens'

Mijn verhaal:

Ikzelf heb geen kinderwens, nu zeker nog niet. Als ik beslis om aan kinderen te beginnen moet ik zelf lichamelijk en psychisch stabiel zijn. Ik heb dan ook een enorme schrik om kinderen op de wereld te zetten. Ik heb zelf enorm veel gezien, meegemaakt. Ik kan mij niet inbeelden dat ik een dochter/ zoon zou hebben die zoveel heeft gezien/ meegemaakt of het omgekeerde die juist de dader zou zijn. Dat zou mijn hart nog meer breken dan dat het nu is. Ik ben zelf ook een enorme perfectionist en heb liefst alles onder controle. Ik ben dan ook enorm bang dat ik zou falen. Dus zeg nooit nooit, maar toch denk ik dat moeder zijn niet voor mij weggelegd is.

Van veel vrienden en vriendinnen in mijn omgeving hoor ik dat de meeste al klaar zijn voor huisje, tuintje, kindje, werk, hondje,... Ik kan mij dat niet inbeelden. Ik mag ook niet vergeten dat die personen geen/ minder psychische kwetsbaarheid hebben dan ik. Het is wel confronterend om dat te zien, dan ben ik geneigd van de schuld op mezelf te leggen en beginnen vergelijken, daar word ik natuurlijk niet beter van. Dus dat proberen we toch zo min mogelijk te doen.

Ik zou graag zelf heel stabiel willen zijn en weten waarom ik leef, mezelf appreciëren, mijn verleden achter me kunnen laten, oprechte liefde van anderen accepteren en nog zo veel meer doelstellingen waar ik wil aan werken. Dat zal al een hele klus zijn, dus ik zou beter stoppen met mezelf te vergelijken met anderen of mijn omgeving. Of met het 'zogezegde' ideaalbeeld. 

Want wat is er mis met het feit dat ik nu nog geen kinderen wil, nog geen woning heb, geen vast werk heb of dat ik een  invaliditeitsuitkering en FOD-uitkering  krijg? Ik ben dan ook nog altijd in overlevingsmodus en beetje per beetje leer ik tools om daaruit te geraken en toch een beetje te kunnen leven en leren genieten van dingen. 

 

De pijnlijke herinneringen

Daar zit ik dan denkend voor het raam, in de zoveelste opname, terug in een andere psychiatrie. De muren komen terug op me af. Mijn leven flitst voorbij vooral de slechte herinneringen zijn heel levendig en voelen zo echt aan.  Mijn gevoelens van toen komen terug. Ik probeer te vluchten maar mijn gevoel staat niet meer in contact met mijn lichaam. Ik kan nergens heen. Want mijn hoofd verstuurd geen prikkels meer naar mijn lichaam. Ik bevind me in een waas, een onveilige waas waar ik heel moeilijk terug uit geraak. Ik weet niet meer waar ik ben. Helemaal angstig en in zweet kom ik terug in het hier en nu, ik voel mezelf zo vies, maar toch vind ik de courage niet om te douchen. Mijn lichaam doet zo veel pijn, ik  ben op. 

 

Ik heb jammer genoeg heel veel last van herbelevingen, dissociaties & nachtmerries.
Voor mensen die dit niet kennen, ik heb geprobeerd om het uit te leggen in het tekstje hierboven. Zulke momenten kunnen heel verschillende zijn. Soms zijn er ook dingen die ik zeg of doe waar ik achteraf geen besef van heb en mijn gedrag moet horen van anderen die er ook bij waren. Dit is dan ook heel confronteren omdat ik er geen controle over heb.
Mijn doel is begrip tonen aan mensen die daar ook aan lijden. Want dit wens ik zelf mijn vijanden niet toe, omdat het een enorme lijdensweg is.

De harde realiteit 

Voor jaren lang zei ik tegen mezelf dat ik sterk moest zijn en dat alles niet zo erg was en dat ik dit alles verdiende, want ik zag mezelf als de schuld, niet als een slachtoffer. Ik zag mezelf als geen goeie dochter en/of zus. Ik had verkeerde beslissingen gemaakt, & daar moest en zal ik voor boeten. Ik had teveel mensen pijn gedaan.
Alles voelde heel lang aan als mijn verdiende loon. 

Beetje per beetje probeer ik van die overtuigingen afstand te nemen. Ik probeer mezelf erkenning te geven en de nodige zelfzorg. De ene dag lukt dit al beter dan de andere dag. Met hulp van verschillende opnames, psychologen, familie, vrienden, juiste vaardigheden,...

Ik probeer te beseffen dat ik veel heb meegemaakt , probeer mijn problemen niet meer te minimaliseren of aan de kant te schuiven, ik probeer mezelf te zijn zonder dat stoer en grappig masker. Het is tijd dat ik beetje per beetje afscheid probeer te nemen van mijn masker.

 

Ondanks alles blijf ik iedere dag vechten en blijf ik op zoek naar een 

leven waar ik kan leven in plaats van overleven of geleefd worden. 

 

' Everything hits you at night'

Iedere avond voel ik dat opnieuw. Het komt donker en allerlei gedachten en gevoelens komen boven. Ik voel me alleen en ik  besef dat ik me zoveel alleen gevoeld hebt in mijn leven. Het doet pijn, de pijn voel ik overal in mijn lichaam. Het wordt me eventjes te veel om in het hier en nu te blijven. De pijn die ik voel is te erg. Ik zoek verschillende methodes om er mee om te gaan. Op dat moment kan het me niet schelen wat die methodes zijn, of ze me nog meer pijn doen, of ze destructief zijn,.. Dan plots komt er toch weer een gedachte die zegt blijf doorgaan, blijf vechten,.. Die dagelijkse tweestrijd is zo vermoeiend, maar bijna een deel van mijn leven geworden. Het zwart - wit denken, de rode gedachten, niet meer willen gebruiken, maar zo'n craving hebben,... Stel je eens voor hoe dat is? Nee inderdaad iemand die daar geen last van heeft, iemand die zijn emoties goed kan uiten, een veilige thuis heeft,.. Kan zich dat heel moeilijk voorstellen. Toch zal ik proberen blijven te praten over mijn kwetsbaarheid, over mijn trauma's, want ik vind dat het met iedereen en overal bespreekbaar moet zijn. Soms zijn mensen niet gemaakt voor het geluk van het leven, voor te kunnen genieten,.. Soms zijn mensen geboren om te overleven, om dingen mee te maken, dingen zien die helemaal niet oke zijn. 

 

Positive vibes 

Daarom lieve mensen probeer lief te zijn voor elkaar want letterlijk iedereen die ge ontmoet vecht in een strijd waar gij niks van af weet. De boodschap is minder oordelen, meer begrip.

Samen proberen we iedere dag er het beste van te maken maar wat als je optimisme en hoop soms heel ver te zoeken is? Wat als je geen enkel lichtpuntje ziet een geen enkele zonnestraal meer voelt?

Dan is het tijd, tijd om toch door te gaan. Blijf je pad bewandelen met je zwaar rugzakje, misschien zelf al een valiesje. gevuld met emoties, trauma's, gedachten en gevoelens, maar QUESS WHAT? jij bent niet je problemen, je bent niet je trauma's. Je bent een mens met kwaliteiten, met een unieke persoonlijkheid. 

 

YES YOU ARE ENOUGH!

Aan iedereen die de hoop eventjes kwijt is, blijf gaan, schaam je niet, we zijn er voor elkaar.

Want we hebben allemaal dingen meegemaakt die we liever niet hadden meegemaakt.

 

 

De lessen van het leven 

Deze week naar een therapeut geweest die mama aanraadde. Ik was redelijk zenuwachtig voor te gaan, weer iemands nieuws vertrouwen in mijn leven. Al zoveel hulpverleners die me habben teleurgesteld. Dus ik ging er naar toe zonder verwachtingen en met een alerte houding. Eens daarbinnen was ik nog altijd op mijn hoede. We begonnen een beetje te vertellen over hoe mijn kindertijd en jeugd is verlopen. Natuurlijk is er niet genoeg tijd geweest om alles te vertellen weet ook niet zo goed of ik dat wel wil en of ik daar een meerwaarde zal aan hebben. Dat zal de weg wel uitwijzen. Ze heeft wel een paar dingen gezegd die weer redelijk hard binnenkomen. Dat we alles meemaken met een reden, maar dat is voor mij nog te moeilijk om dit over mijn lippen te krijgen. Waarom moet een mens zoveel meemaken om lessen te leren? Om te laten zien hoe het leven in mekaar zit? Sorry maar dat geraakt er bij mij niet in.

Dat ik last heb van bindingsangst en verlatingsangst is geen nieuwtje voor mij, maar als dat dan toch terug uitgesproken wordt is dit toch wel confronterend. Al mijn diagnoses op tafel gelegd zonder enige schaamte. Het is wat het is. Ik ben wie ik ben zonder of met de diagnoses. In hokjes denken doet ze toch niet. Dat deed me wel deugd. Er werd niet anders of raar naar me gekeken. Nog iets frapant wat mama en de therapeut ook zeggen is dat ik mijn ouders, broer, grootouders gekozen heb met een reden. Dat kan ik al wat beter plaatsen of in het begin dat mama dat zei. Van haar dat te horen krijgen is anders dan van een therapeut.

Maar nu hoe zet ik dit gesprek om in de praktijk. Hoe kan ik ervoor zorgen dat ik mijn trauma’s zie als lessen? Dat is 1 van de moeilijkste leerscholen volgens mij. Een verkrachting hoe kan je daar in godsnaam het positieve in zien? Ik heb daarrond nog veel te leren en ik hoop dat ik er met tijd zal voor openstaan. Nu is dit nog niet mogelijk voor mij. Nu zit ik eventjes nog vast in mijn hoofd en in mijn denken. Ooit zal ik dit misschien kunnen zien als lessen. Dat zou een mooi geschenk zijn.  Voor nu probeer ik om er niet te veel bij na te denken en geen oordeel te hebben. Ookal is dit heel moeilijk, oordeelvrij zijn is een hele uitdaging.